«Մարդ չպիտի ինքն իրեն պարգևավճար դուրս գրի ճիշտ նույն կերպ, ինչպես որ սահմանադրական դատարանի կազմը չպիտի ինքն իր ճակատագրի վերաբերյալ հարց քննարկի։ Մենք շահերի բախման հասարակություն ենք, ծայրե ի ծայր վարակված շահերի բախումով։ Տարիներ առաջ մենք ստեղծել ենք մի դասագիրք և դրա առնչությամբ մի հետազոտություն արեցինք։ Պարզվեց, որ դեռ հին իշխանության ժամանակ, դա մի յոթ տարի առաջ էր երևի, գերատեսչությունների աշխատակիցների մեծ մասը, իսկ մենք հարցազրույցներ անցկացրեցինք յոթ-ութ գերատեսչության-նախարարության հետ, տեղյակ չեն, թե ինչ է նշանակում «շահերի բախում»։ Նրանք կարծում են, որ շահերի բախում է, երբ իմ և ձեր միջև է շահերը բախվում։ Շահերի բախումը այն է, երբ մարդու ներսում է շահերը բախվում․ ինքը պիտի արդար որոշում ընդունի, բայց այդ արդար որոշումը վերաբերվում է իր սուբյեկտիվ շահին կամ իր մտերիմին», - 1in.am-ի եթերում ասում է ԵՀՀ գլխավոր տնօրեն Գևորգ Տեր-Գաբրիելյանը։
Հանրային հեռուստաընկերության «Խաղի կանոններ» հաղորդումը ևս անդրադարձել է այս թեմային, որի ժամանակ ԵՀՀ տնօրեն Գևորգ Տեր-Գաբրիելյանը, ԿԳՄՍՆ նախարարի տեղակալ Նարինե Խաչատուրյանը, Քաղաքաշինության կոմիտեի ճարտարապետության և քաղաքաշինության վարչության խորհրդական Կարո Այվազյանը և արվեստաբան Վիգեն Գալստյանը բանավիճել են շենքի ճակատագրի վերաբերյալ
ԵՀՀ Մարդու իրավունքների ծրագրերի տնօրեն Իզաբելլա Սարգսյանը խոսում է Սահամանադրական դատարանի շուրջ ստեղծված իրավիճակի, փոփոխությունների, սահմանադարական դատարանի ճգնաժամը հանրաքվեի միջոցով լուծելու և այս գործընթացքում քաղաքացիական հասարակության դերի մասին։
«Հաղորդակցությունը երևի ամենաբարդ և ամենակարևոր խնդիրներից է։ Մեր իշխանությունների հաղորդակցման ձևը հանրության հետ ռեֆորմների տրամաբանության, տեսլականի և այլնի շուրջ բավականին իրավիճակային է։ Այսինքն, հաղորդակցությունն ինստիտուցիոնալացման կարիք ունի», - 1in.am-ի հետ զրույցի ընթացքում ասում է ԵՀՀ ծրագրի տնօրեն Միքայել Հովհաննիսյանը։
Որպես ելակետային պնդում պետք է ընդունենք, որ հանրային ընկալումներում պատամականորեն ձևավորված տարածքում միջամտությունը նախ ենթադրում է զգուշավորություն, և ցանկացած որոշում պետք է ապահովի նախ մասնագիտական, ապա հանրային (տեղական) ներառականություն։ Այո, նման միջավայրերում փոփոխություններ կատարելու գործընթացը պետք է լինի դժվար և դանդաղ, որը միակ տարբերակն է՝ նվազեցնելու սխալվելու ռիսկերը։ Իհարկե, այս ամենը պետք է լինի ոչ թե ինչ-որ պաշտոնյայի անձնական նախաձեռնությունը, այլ պետք է կարգավորվի օրենսդրությամբ։
Ուղղակի կառուցվածքային բռնության ձևերից է պետության բռնությունը, ներառյալ՝ լեգիտիմ բռնությունը – արդար պատճառով բանտարկելը, դատելը, պատժելը: Սակայն կա և, իհարկե, պետության ոչ լեգիտիմ բռնություն, հենց դրա մասին ենք մենք խոսում, երբ խոսում ենք գուլագի մասին: